این پدیده‌ها، آرام و تدریجی، همچون موریانه در تار و پود اعتماد اجتماعی رخنه می‌کنند و سرمایه اخلاقی ملت را می‌فرسایند.
متأسفانه زمانی که قدرت و ثروت در دستان معدودی متمرکز شود و مسیر تصمیم‌گیری در سایه بی‌شفافیتی و تبعیض شکل گیرد، قانون از کار می‌افتد و شایستگی در برابر رابطه رنگ می‌بازد.
در چنین شرایطی، رانت نه یک انحراف، بلکه به ابزار بقا و پیشرفت بدل می‌شود و این همان نقطه‌ای است که زوال عدالت آغاز می‌گردد.
فساد، بنیان اعتماد را در جامعه و کارآمدی را در نظام اداری می‌سوزاند. شهروندان را از مشارکت دلسوزانه دور می‌سازد و اخلاق حرفه‌ای را به حاشیه می‌راند. هیچ جامعه‌ای با گسترش فساد نمی‌تواند به توسعه پایدار دست یابد، چرا که توسعه، پیش از آنکه اقتصادی باشد، بر ستون‌های اعتماد، شفافیت و قانون‌مداری استوار است.
مبارزه با فساد، شعاری سیاسی نیست؛ یک مسئولیت ملی است. نیازمند ساختارهایی شفاف، پاسخ‌گو و مستقل، و فرهنگی است که در آن صداقت، نه سادگی، بلکه بزرگ‌ترین فضیلت شمرده شود. تنها در چنین فضایی می‌توان امید داشت که رانت و فساد از حاشیه قدرت به حاشیه تاریخ رانده شوند.
رضا ادیبان
خبرنگار
فعال اجتماعی
کارشناس مالی و بانکی
